sanne mol

Hee hee,
Ik ben veilig aangekomen in Oeganda. Na gehaast en geren bij het over stappen op caïro door vertraging ben ik bijtijds aangekomen op het vliegveld van entebbe. Ik was de eerste dag de enigste in het doingood huis gelukkig is er dinsdag middag een meisje bijgekomen. Ik heb gelukkig de eerste nacht niet alleen hoeven door brengen want de begeleidster van doingoood bleef bij mij in het huis. Ik heb al heel wat gezien en meegemaakt hier sinds die paar dagen dat ik hier zit.
Het huis ziet er netjes uit en is een appartement op de begaande grond. Gelukkig is er een huishoudster dus veel gepoetst hoeft er niet te worden. De bedden en de rest van het meubilair is even wennen maar is goed. Na een paar uur te hebben geslapen heb ik dinsdag aan het eind van de ochtend een citytripje gemaakt met de begeleidster. Dit was even wennen op een boda “taxiscooter” door een stad waar eigenlijk altijd file staat. Tijdens de rit heb ik me ogen uitgekeken naar de gebouwen en kleine hutjes die ik tegen kwam. Maar het meest naar de mensen die er rond lopen. Het verschil in de stad is erg duidelijk te zien. Waar er zakenmannen en welgestelde mensen door de stad heen lopen zie je ook mensen rondzwerven over straat en vrouwen met een mand met bananen op hun hoofd rond lopen. Ik dacht altijd dat deze vrouwen alleen in films rond liepen maar je ziet ze overal lopen.
Tijdens de citytrip zijn we naar een winkelcentrum gegaan om wat eten en simkaart ect te halen. Bij het winkelcentrum wordt je eerst je tas gecontroleerd en bij elke winkel zit een bewaker met een geweer voor de deur. Dit was eerst even wennen maar na een tijdje zie je de bewakers eigenlijk al niet meer zitten. Op de terug weg heeft de boda chauffeur volgens mij een toeristische roeten genomen. Het leek of ik alle uithoeken van Kampala kreeg te zien lang krottenwijken en langs rijksgebouwen alles was te zien. Zoals ik al zei ik heb vooral me ogen uitgekeken wat er allemaal om me heen gebeurde. Ookal is het zo verschillend van nederland blijft tot nu toe de cultuurshock uit. Misschien is het wel omdat het niet te vergelijken is met wat je in nederland ziet en het hierdoor als vanzelfsprekend is. natuurlijk denk ik wel aan iedereen in nederland en mis ik ze, maar vooral omdat het zo anders is valt het gemis wel mee.
Woensdag ben ik naar mijn stage plek geweest waar ik de andere medewerkers heb ontmoet op de oprichtster na. De werknemers op stage is het gezin van de oprichtster. De mensen waren erg vriendelijk en ik werd met open armen ontvangen. Daarbij komt wel kijken dat ik merk dat ik zelf veel initiatief moet gaan nemen. Maar mijn kende komt dat helemaal goed. Ik heb ook de wijk van de stage gezien en de mensen in de wijk ontmoet. De wijk is precies zo als ik me voorgesteld had kleine huisjes van twee kamers waar dan ongeveer 10 mensen in wonen. Het is armoedig maar de mensen zijn vriendelijk en vrolijk. De kinderen van de wijk liepen achter mij aan en vroegen of ze mijn huid mochten voelen. Natuurlijk mag dat van mij, maar het was voor mij wel een beetje een rare ervaring. De volwassene(vooral vrouwen en oma’s) waren heel dankbaar dat ik er was. De volwassene zorgen vaak alleen voor een gezin van ongeveer 4-9 kinderen en hebben bijna allemaal geen vast inkomen. Het was heel bijzonder om deze mensen te ontmoeten en de eerste ervaringen op te doen.
Donderdag heb ik mijn tweede dag op stage geweest. S’ochtends heb ik doorgebracht met de kinderen en jongeren van het project. Dit was een bijzondere ervaring. De jongeren zijn erg verlegen en zal het wat langer duren om hun gehele vertrouwen te winnen. Dit is natuurlijk logisch want ik zou zelf ook niet elke buitenstaander vertrouwen. Daar in tegen komen de jongeren kinderen al snel op schoot zitten en pakken steeds je hand, gezicht, haar of arm vast. De kinderen en jongeren zijn erg vriendelijk en kunnen tot mijn verbazing goed engels spreken. Ik heb ook de rapporten van de jongeren bekeken en hier uit blijkt dat ze in klassen van 100 kinderen gemiddeld zitten. Ik ben hierdoor erg benieuwd geworden hoe het daar op school aan toe gaat en ben ook van plan een keer te gaan kijken. We hebben ook spellen gedaan, ik heb eerst meegedaan om het vertrouwen te winnen en ben toen met iedereen een kort een op een gesprekje gaan houden om ze te leren kennen. S’middags heb ik gewerkt aan wat ik zou kunnen doen en wat ik kan betekenen voor hun. Ik heb vooral gebrainstormd met me eigen en soms met een jongen die ook werkzaam is op het project. Nou ja een soort van hij vertelt veel over het project, Kampala en Oeganda, maar voert zelf weinig uit.

Nou lieve vriendjes/vriendinnetje/familie ik ben de eerste dagen al goed doorgekomen en geniet met volle teugen van het land en de mensen. Het project is een hele uitdagingen maar daar hou ik wel van dus ik gooi de schouders eronder en ga er vol gas en met goede moed in. Jullie hoeven je geen zorgen te maken ik vermaak me hier wel voor 4,5 maand. Jullie horen vast weer snel van me(wel afrikaans snel dus hou daar rekening mee)

Bye bye
Xxx,